نویسنده: Nasrin

خیلی دوست دارم با آدم‌هایی که حتی برای 5 دیقه قراره کنار هم باشیم حرف بزنم و با هم ببینیم تودنیامون چه خبره، خوبیش هم همینه که امروز با سه نفر صحبت کردم و جالب اینکه با دو تاشون از کوچولوهایی که کنارشون بود شروع شد، اولش یه دختر ناز خوشگل به اسم عسل بود، من نشسته بودم و یهو دیدم دست یه بچه دستمو گرفت برگشتم دیدم یه دختر بچه ناز و دوست داشتنی بود که دوست داشت باهاش حرف بزنم و اون برام ناز کنه خودشو لوس کنه و خجالت بکشه… خیلی خوب بود خیلی خیلی. بعد با مامان عسل حرف زدم و حرفمون در مورد بچه ها بود.

بعد با خاله و مامان امیر علی حرف زدم. امیرعلی یه پسر بچه خوشگل ناز دوست داشتنی و شلوغ بود که چون اسم خاله‌اش زهرا بود به همه خانمها میگفت زهرا، هی میگفتم امیرعلی من نسرین هستم اونم بلند میگفت نه زهرا زهرا، تازه از ته دل داد میزد :)) به کلوچه هم میگفت کوکو … هی به من نگاه میکرد میخندید باهاش حرف میزدم و بعد بهش میگفتم امیر علی کوکو رو بخور بعد بازی میکنیم تا میخواست بخوره نگاهمون بهم می‌خورد و دوتامون غش میکردیم از خنده :))) بچه ها خیلی محشرن خیلی خیلی. با زهرا خاله امیرعلی هم راجع به رسم و رسوم اینها حرف زدیم که خیلی خوب بود. آخرش موقع خدافظی همچین مهربانانه با هم خدافظی کردیم احساس کردم دوستای صمیمی هم هستیم. خیلی ساده و صمیمی بودیم با هم، دوستانه لبخند و محبت بینمون ردوبدل میشد. چقدر دلم برای زهرا الان تنگ شده.

خانوم سومی که باهاش حرف زدم بچه نداشت -اگرم داشت پیشش نبود- و موضوع حرفمون هم اینستاگرام و عکس گذاشتن و پرایوت و این‌ حرفها بود. خب من اکانت اینستاگرام ندارم و جدی خوشمم نمیاد، این خانوم حرفی زد که فراموش نمی کنم. جا نداره این حرفمو بگم فقط اشاره اش اینجا باعث میشه یادم بمونه.

یه چیزی یادم اومد سالها پیش زمانی که دبیرستانی بودم تو اتوبوس نشسته بودم و یه دختر خانمی اومد نشست پیشم، بعد از دو سه دیقه بهش گفتم آخه چرا باید بشینیم پیش هم و حرف نزنیم ؟ اون هم خندید گفت فارسی حرف بزنیم؟ ترکی بلد نیستی و اینجوری شد که حرف زدیم و فهمیدم کارمند بانکه و چه جوری با چه جون کندنی رفته بانک و خیلی خوشحال بود میگفت مامانم خوشحاله از این کارم و … و منم از خودم و درس خوندن و اینکه رویام چیه گفتم و بعد دو تا دختر صندلی عقبی هم با ما همراه شدن و خیلی چسبید خیلی . اونموقع ها خیلی راحت با آدمهای تو بیرون حرف میزدم میگفتیم میخندیدیم دوست میشدیم و الان کمتر شده و ناراحت کننده است.

آدم‌های با صفا تو اینترنت نیستن تو دنیای مجازی نیستن. به شخصه تعریف هایی که مامانم و مامانبزرگم از قدیما از رفت و آمد ها و شب نشینی ها می‌کنن رو خیلی دوست دارم و حیف ما آدم‌ها داریم فقط از هم فاصله میگیریم نمی‌دونیم تو فامیل چه خبره کی خوشحاله کی غمگینه و این به نظر من خیلی بده خیلی خیلی . هر چند خودم از رفت و آمد با بعضی آدم‌هایی که تودنیای واقعی به عنوان فامیل یا دوست میشناسمشون خوشم نمیاد. خیلی از ما آدم‌ها هم به اون با صفایی نیستیم چرا اینجوری شدیم؟ الان بحث این نیست پس این سوال رو جواب نمی‌دم. ولی همه یه جور نیستیم، هنوز آدمهای باصفا هستن آدم هایی که از ته دل محبت میکنن، تو غم و شادی شریکن، حتی حرف زدن باهاشون برای 5 دیقه آدم رو زیرورو می‌کنه.

یه چیز قشنگی هم تو حرفای امروز بود و اینکه هیچکدوممون غیر از مکالمه سومی از اینترنت و تکنولوژی و برنامه نویسی و این چیزها حرف نزدیم. با اینکه من تو قدیمها نبودم ولی حس کردم اون حرفهای معمولی و خنده هامون من رو برد تو قدیما.

خلاصه و لپ کلوم اینکه آدم‌های تو دنیای واقعی خیلی مهربونترن خیلی دوست داشتنیترن، نمی‌خوام الکی اغراق کنم و شعار بدم مطمئنن همه شون خوب نیستن، شاید منم یکیشون، ولی محبت کردن خیلی هاشون حتی به اندازه یه لبخند میشه یه دنیا.

با هم بریم قدیما.

ای نازک نازک دل دل جو که دلت ماند

زود عادت می‌کنیم

که بچه‌هایی رو تو خیابون ببینیم که دارن کار می‌کنن، به جای اینکه تو مدرسه باشن یا پی بازی کردنشون،

که به بچه‌های بی سرپرست و بد سرپرست تجاوز بشه و از کنارش رد شیم،

که فقر فرهنگی و مادی هست و طبیعیه باید باشه انگار،

که ببینیم کسی رو به نا حق کتک بزنن یا بهش ظلم بکنن و ما چیزی نگیم،

که خیلی راحت جلو چشم ما ها زنان رو بگیرن ببرن چون موهاشون بیرون بوده احیانن

که از ترس سکوت کنیم،

که اگه عادت نکنیم نمی‌ذارن آب خوش از گلومون بره پایین،

که اگه قانونی به میل ما برنگشت فراموشش کنیم تا دوباره بحثش داغ شه

که ارزش های انسانی رو فدای ارزش های بازاری کنیم

که بهم خیانت کنیم، دروغ بگیم،

که زندگی نکنیم

ادامه خواندن تغییر از خودمون شروع میشه

خودم این روزها سر هر چیزی شروع می‌کنم به غر زدن مثلا امتحانها و … دیروز به رفیقم هی میگفتم غر نزن بعد پیش خودم گفتم چرا نزنه ؟ این تو ذهنم موند که مهمه که غر رو زد و آدم خودش باید بدونه تو چه شرایطی هست و چه طور باید بگه …

تو این لینک نوشته غر زدن یعنی آهسته سخن گفتن از سر خشم و اعتراض، ولی خوب ما که آهسته سخن نمی‌گیم 🙂 مثلا میایم تو توییتر ،تو فیس بوک، تو وبلاگامون غر می‌زنیم و … .و اتفاقن مهم هم هست. به نظرم آدم وقتی میبینه کاری از دستش بر نمیاد از شدت غیض غر می‌زنه و شاید هم اینقدر ادامه بده که به یکی دیگه برسه و اون شاید از دستش کاری بر بیاد. بعضی‌هام میگن بیاین فلان ساعت هممون با هم غر بزنیم دسته جمعی با فلان هشتگ … اینا بد نیست . صدای اعتراض نباید خاموش بشه، ولی اینکه من نسرین بتونم کاری انجام بدم و اون رو انجام ندم و فقط غر بزنم اون بده و جالب نیست ولی اگه از دستم کاری بر نیاد دلیل نمیشه خفه شم و بگم چرا نگم؟ اتفاقن به نظرم غر رو باید همیشه زد و وقتی غردون خالی شد نشست فکر کرد حالا باید چی کار کنم تا اوضاع حتی یه ذره بهتر شه؟ شاید باید حساس شد به اینکه پیش کی یا کجا می‌تونم غر بزنم یا نزنم ، اصلا موقعی پیش میاد که آدم بهتره برا خودش پرایوت و تو تنهایی این کارو بکنه یا پیش رفیقاش و یا موضوع طوری هست که بهتره پابلیک باشه. (غر زدن رو با انتقاد کردن یکی نمی‌دونم البته)

خلاصه طوری نکنیم که طوری شود که مردم ساکت شن .

دیگه وبلاگمه و دوست دارم توش غر بزنم :)))