اشتباه اشتباهه، مشکل هم مشکله، چه فرقی داره که کی مسببش باشه! البته که نفاق، دو رویی و اخلاق‌های ناشایست خیلی ریشه دوونده ولی خب مگه خوبه؟ مگه خوبه یا بهتر بگم مگه درسته که اول از همه مشکل و اشتباه رو بذاریم کنار و آدمها رو بکوبونیم و بعدشم بین آدمها به دلایل مختلف تفاوت‌هایی رو قائل بشیم؟ یعنی اشتباه آدمهایی که دوست و طرف من نیستن رو فریاد بزنم و اون رفتار و اون آدم رو بکوبونم و اگه خودم یا دوستم اشتباه بزرگی رو مرتکب شده باشیم، روشمون رو عوض کنیم، بگیم مصلحت نیست، یا بگیم رفیقه یا بگیم ال و بل یعنی بهونه بعله همش بهونه است!! خب نفاق نفاقه. وقتی نفاق کسی رو پرچم عثمان می‌کنین، با نفاق خودتون چطور کنار میاین؟
موضوع دیگه اینکه خیلی مهمه که آدم یا شرکت یا سازمان به مشکل و اشتباهی که داشته یا ایجاد کرده اعتراف کنه، یعنی بگه آره همچین کاری کردم، همچین کاری کردیم و متاسفیم و اشتباه کردیم و سعی می‌کنیم که جبران کنیم. یعنی در وهله اول خود شخص یا شرکت و سازمان بگه که قبول داره اشتباهی انجام داده و بعدش اون اشتباه رو تکرار نکنه.
جمله آخر اینکه البته که آدم و اشتباه و سطح تاثیر پذیریش و غیره هم مطرح هستند، منظور من کاملا مشخصه. کسی که خوابه رو میشه بیدار کرد اما کسی که خودشو به خواب زده رو هیچوقت نمیشه بیدار کرد. اضافه کنم که دریغا به جامعه‌ای که مصلحانش منافق‌ها باشن.