کوه و کوهنوردها رو دوست دارم یعنی کوه رو خیلییی دوست دارم در واقع، و کوهنوردها هم که کلن با مرامن. دنیاشون خیلی خوبه. آدم وقتی باهاشون حرف میزنه رفتارها و حس‌های خوب انسانی رو میبینه، کیف می‌کنه. فقط خواستم بگم ارادت خاصی به کوهنوردها دارم. نمی‌دونم چرا تو ذهنم این میاد که این‌ها از خود کوه میاد و کوه نوردی کردن. کوه خودش، محیطش، شرایطش این رفتارها رو تو انسان تکون میده این حس‌ها بیدار میشن . کوه یه هیبتی داره یه حسی داره که تو کمتر جایی این حس‌ها رو تو خودم پیدا میکنم و برام خیلی با ارزشه. اون حس آرامش همراه با هیبت و استواری که کوه به آدم میده فوق‌العاده است. حتا میشه صداشو شنید لمسش کرد بغلش کرد انگار آدمو صدا میزنه که بره سمتش در کل کوه خیلی محشره و کوهنوردها هم، امیدوارم هر جا هستن همیشه سر بلند و کوهنورد منش باشن.
یه چیز دیگه الان داشتم مطلبی رو می‌خوندم در مورد مجسمه میدون سر بند، (میدون کوهنورد)، این مجسمه تندیس امیر شاه قدمی هست که تو این لینک می‌تونین در موردش بخونین. این تندیس نماد کدوم بزرگ مرد هستش.
مرام داشتن خیلی مهمه آدم‌های با مرام هیچ وقت نمیبازن هیچ وقت. مرام کوهنوردی هم که مثال زدنیه.