فک کنم یه ماه پیش بود یا یه خورده اونورتر حالا زمانش مهم نیست، تو سالن سر دوییدن خیلی خسته شده بودم و دیگه نمی‌تونستم ادامه بدم و شروع کردم به راه رفتن، مربی بدو اومد کنار من همینجوری داشت درجا میزد میگفت بدو بدو، گفتم نمی‌تونم خیلی خستمه امروز واقعن نمی‌تونم دیگه، گفت باشه راه نرو فقط بدو آروم آروم هم شده بدو ولی راه نرو. خلاصه با من همراه شد و منو به دوییدن انداخت، فک می‌کردم قلبم وایمیسه دیگه ولی دوییدم تا تموم شد، وقتی استراحت داد بهمون، اومد پیش من گفت می‌دونی چرا گفتم بدو حتا اگه شده آروم؟ گفتم به خاطر اینکه عرق بدنم خشک نشه، گفت نه! به خاطر اینکه مغزت شرطی نشه که اگه بدنت خسته شد دیگه ندوویی و راه بری، بر عکس شرطی بشه که حتا اگه خسته شدی هم می‌تونی بدویی ولی آروم تر و بدنت آماده دوییدن میشه هر لحظه بدون استاپ تا زمان زیادی می‌تونی بدویی. خیلی خوشم اومد، بعد از اون هر وقت خسته هم میشدم همه حرکت‌ها رو انجام می‌دادم ولو کندتر ، با سرعت کمتر ولی انجام می‌دادم.
این دستورالعمل (؟) یا چه می‌دونم راهکار فقط تو ورزش کردن نیست به نظر من. تو خیلی جاها می‌تونیم ازش استفاده کنیم. البته نه باید از اینور افتاد و نه از اونور، ولی برای من که تو یه سری کارهام از این استفاده می‌کنم جواب می‌ده و خیلی راضی هستم.
بدو هر چند کندتر ولی بدو 😉