خب راجع به چلنج ۱۰ پایتون که نوشته بودم. الان خروجی پروژه دوم رو هم تحویل دادم و تموم شد. پروژه اول یه بلاگ بود، پروژه دوم گرفتن یه سری داده از مرورگر بازدید کننده وب‌سایت و خروجی JSON بود. چه داده‌هایی ؟ IP، اسم و نسخه مرورگر، سیستم عامل کلاینت، آیا جاوا اسکریپت رو فعال کرده یا نه و کوکی و … . بگم که هنوز کانفیگ vps رو شروع نکردم.
چی‌ها یاد گرفتم؟ مهمش همینه دیگه، مگه نه؟ البته که آره
دیروز به انتخاب من فیلم Goodbye Christopher Robin رو دیدیم.چرا به انتخاب من اشاره کردم؟ چون من و پیامم کار جالبی می‌کنیم اونم اینکه انتخاب فیلم نوبتی هست 🙂 اینجوری فیلم از ژانرهای مختلف می بینیم و لذتشم بیشتره. حالا برگردیم به چیزی که می‌خوام بگم. اول اینکه دیدن این فیلم رو بشدت و بشدت توصیه میکنم.
ادامه پست یه جورایی اسپویل فیلمه، پس انتخاب با خودتون میخواین بخونین میخواین نخونین:
فیلم خداخافظ کریستوفر رابین، یه بیوگرافی هستش. دیدن فیلم با علم بر بیوگرافی بودنش، عذابش رو بیشتر می‌کنه، شاید اونهایی که فیلم رو دیدن بگن عذاب؟؟ خب به نظر من عذاب داشت. تاثیر رفتار و تصمیمهای والدین بر بچه که از هیچ کسی پوشیده نیست، ولی گاهی اینکه ببینی چطور تصمیمهای اشتباه پدر و مادر، زندگی بچه رو تا این قدر میتونن تحت تاثیر قرار بدن، ناراحت کننده هست.
خب دقیق که خاطرم نیست فکر کنم دو سال پیش بود که یادگیری پایتون رو شروع کردم. البته اون موقع غیر از یکی دو تا برنامه کوچک پروژه خاصی باهاش ننوشتم. مهمترینش یه چیزی مثل یه ربات توییتری بود که موزیک‌های در حال پخش یه کانال رادیویی رو توییت می‌کرد. چند وقت پیش در این مورد با پیام حرف می‌زدیم و با تشویق و حمایت پیامم، وارد یه چالش شدم. یعنی خودمون این چالش رو ایجاد کردیم و من واردش شدم.
چطوری؟ تا یک ماه ده تا پروژه رو کار کنم، پروژه‌های کوچیک و مستقل، ولی کاربردی. پیام یه پروژه تعریف کرد که خب یه بلاگ ساده بود. یه جورایی همین بلاگ خودم رو با پایتون و با استفاده از فریمورک جنگو نوشتم و پریروز تحویل دادم. البته به زودی با این وردپرس جایگزینش میکنم. هرچی باشه آدم باید نون بازوی خودش رو بخوره :))))))
دیروز پروژه جدید رو تحویل گرفتم، این یکی به تکه‌های کوچک تقسیم شده، که دیروز یک قسمتش رو تحویل دادم. انرژی خوبی گرفتم، راضی و خوشحالم 🙂
دو سه روز پیش عکس یه مورچه خوار بزرگ رو دیدم و مثل هر وقتی که عکس یا ویدئو این موجود رو میبینم برام سوال پیش اومده که چقدر باید مورچه بخوره تا سیر شه؟ هیکلش بزرگه، البته نسبت به چیزی که میخوره تا سیر شه. مثلا اگه با این هیکل گیاه و یا موجودات درشت‌تری رو می‌خورد انقدر برام سوال نمیشد. در هر حال واقعن برام سواله که مورچه‌خوار روزانه چقدر باید مورچه بخوره تا سیر شه. رفتم سرچ کردم و خوندم و این هم نتیجه که می‌خوام اینجا بنویسم، ممکنه سوال کسی دیگه باشه و یا نه اصلا از جوابی که پیدا کردم سرخوشم و می‌نویسمش :
ادامه خواندن مورچه‌خوار بزرگ روزانه چقدر باید مورچه بخوره تا سیر شه؟
خب خب یک دقیقه پیش گوتنبرگ رو فعال کردم، و با این پست دارم از نسخه آزمایشیش استفاده میکنم. وضعیت فونت داغونه.
فعلا درحال حاضر فکر میکنم خوشم نمیاد ولی باید برم جلوتر ببینم چی میشه.
من رو که داره یاد GIMP می‌ندازه، یه محیط کاری سمت راست و یه نوار ابزار سمت چپ، آره مثل گیمپه.
از وقتی که یادم میاد همیشه مخالف این بودم که گروهی به هر دلیلی از گروه دیگه برتر بشن و یه جورایی خاص باشن و امتیازات ویژه برخوردار باشن. این موضوع در مورد خودم هم صادقه. در تمام دوران، البته تا جایی که حافظه یاری کنه، هیچ وقت نخواستم بنا به دلایلی از بقیه جدا و خاص باشم و به همین روال در مورد بقیه که جز خواص بودن و ازش لذت می‌بردن هم حس خوبی نداشتم.
زمان دانشجویی با رفقا هرازگاهی می‌رفتیم وادی رحمت سر مزار رفتگان خودمون و شهدا. اوایل می‌دیدم که بعد از اینکه فاتحه دسته جمعی می‌دادیم بچه ها پخش می‌شدن و هر کدوم سر مزار یه شهیدی میشستن. فکر مي‌کردم فامیلی آشنایی هستن شاید، تا اینکه پرسیدم و گفتن که همه شهیدا عزیزن ولی آدم دوست داره با یکیشون صمیمی بشه، یعنی هر کدوم یه شهیدی رو مثلا به عنوان دوست، برادر، خواهر انتخاب می‌کردند و مزارش رو تمییز میکردن و باهاش حرف میزدن.